ไม่เข้าใจ
ทำไม ฉันผิดอะไร โมโหอะไรแล้วทำไมต้องมาลงที่ฉัน ฉันทำอะไรผิด ฉันทำกับข้าวไว้แล้วก็ต้องกินซิจะให้เททิ้งเหรอ แล้วไงเดินมาบอกว่า “ที่ซื้อมาไม่กินเหรอ” เออกูผิด กูไม่รู้ตัวว่าผิด กูมันไม่ดี อยากตายไปให้พ้นๆ เลย อยู่ทำไมน่ะ อยู่ก็ไม่เห็นมีอะไรดี กูมันเหี้ยอยู่แล้วนิ คนเหี้ยแบบกูตายไปอาจจะทำให้ทุกคนดีใจก็ได้ ทุกวันนี้อยู่ไปทำไมน่ะ อยู่เพื่ออะไร การสื่อสารเป็นสิ่งสำคัญ มันทำให้บางอย่างที่กำลังจะดีผังได้เลย เคยรู้สึกหลายครั้งว่าตัวเองทำไม่ถูก ทำไรไม่เคยดีเลย ไม่อยู่ก็ดี ตายๆ ไปซะก็ดี ทั้งที่ก็รู้ว่าใครเป็นไง กูก็ไม่เคยจำเลยเนอะ หุบปากบาง บอกกับตังเอง ว่าหยุดพูด เงียบให้มาก ทำให้เยอะในทุก ๆ เรื่อง
“ปล่อยวางมาก บางเรื่องเป็นเรื่องของอนาคต จิตเราปรุงแต่งขึ้นมา” หลายๆ สิ่งเราคิดขึ้นมาเอง เราก็เป็นทุกข์”
กูมันโง่เนอะ “เมื่อมีเสดแก้วอยู่บนมือ แค่เราคว่ำมือมันก็จบ แต่เราไม่คว่ำมือกับกำมันไว้ แล้วผลเป็นไงละ แก้วทิ้มแท่งมือเรา” เจ็บไหม ทำไมละถ้ารู้ว่ามันเจ็บทำไมไม่ปล่อยมัน กำมันไว้ทำไม
ถ้าทำร้ายตัวเอง ใครละที่เจ็บ เราไง คนอื่นมารู้กับเราไหม ตอบเลยว่าไม่ คำพูดจะพูดให้ดีอย่างไรก็พูดได้ แต่ทำไมไม่ทำให้เราเห็นละว่าที่คุณพูดมันคือเรื่องจริง
เราผิดทุกครั้ง ทำไมละ
เราผิดทุกเรื่อง ทำไมละ
เราไม่เคยถูก ทำไมละ
เรามันไมดี ใช่
เรามันเลว ใช่
เรามันไม่น่าอยู่บนโลกนี้เลยใช่ไหม ใช่
มาถามว่าทำไมไม่พอใจอะไรก็โพส ทำไมไม่พูดกันละ อยากถามว่าพูดได้ไหม พูดไปแล้วมันดีขึ้นจริงๆ เหรอ พูดไปแล้วมันทำให้ทุกอย่างดีขึ้นจริงๆ เหรอ
บางครั้งสิ่งที่โพสก็ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเองเลย ตอนที่โพสอาจจะโพสเพราะชอบก็ได้
พิมพ์ไว้ให้จำ กำไปก็เจ็บ ปล่อยไหม แล้วปล่อยอย่างไง อะไรคือดีที่สุดเหรอ
ทำอย่างไงให้รู้จักตัวเอง!!!
ผิดที่ตอบไปอย่างนั้น
ผิดที่ไม่พอใจ
ผิดที่ไปทำอย่างนั้น
ผิดมากไหมที่กูเกิดมา
นั่งอ่าน Blog ย้อนหลัง ไม่มีสิ่งดีๆ เลย มีแต่เรื่องเศร้า มีแต่เรื่องที่ทำให้เศร้า
ฉันกลัวตาย แต่ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น